காபா முன்பு சிவாலயமாக இருந்ததா?

 காபா முன்பு சிவாலயமாக இருந்ததா? kaaba before shiva temple ?

[சீதா ராம் கோயல் எழுதிய Islam vis-à-vis Hindu Temples (1993, Voice of India publication) என்ற நூலின் கடைசி அத்தியாயத்தின் மொழியாக்கம் இது. இந்த விஷயம் பற்றி இந்துத் தரப்பிலிருந்து தெளிவான, கூர்மையான வரலாற்றுக் கண்ணோட்ட்த்துடன் எழுதப் பட்ட கட்டுரை இது.

இணையமும் தகவல் தொழில் நுட்பமும் பெரிதாக வளராத 1990களில் சீதாராம் கோயல் இதை எழுதியிருக்கிறார் என்பதை எண்ணிப் பார்க்கையில் பிரமிப்பும் அவர் மீது பெரும் மரியாதையும் ஏற்படுகிற்து. அவரது புனித நினைவுக்கு இந்த மொழியாக்கம் சமர்ப்பணம்].

காபா முன்பு ஒரு சிவாலயமாக இருந்து பிறகு முகமது நபியால் மசூதியாக மாற்றப் பட்டது என்ற கருத்தை முன்வைக்கும் ஒரு கட்டுரையை சில வருடங்கள் முன்பு படித்தேன். அந்தக் கட்டுரையின்படி அப்போது காபாவின் பிரதான தெய்வமாக இருந்த மகாதேவரைக் குறித்த ஒரு நீளமான பழைய அரபி மொழிப் பாடலும் அதில் கொடுக்கப் பட்டிருந்தது. பொ.மு. முதல் நூற்றாண்டில் உஜ்ஜயினியை ஆண்ட விக்கிரமாதித்தன் காலத்தில் இயற்றப் பட்ட பாடல் அது என்றும் அந்தக் கட்டுரை சொன்னது.

[பொ.மு: பொதுயுகத்திற்கு முன், Before Common Era, BCE.   பொ.பி: பொதுயுகத்திற்குப் பின், Common Era, CE]

அந்தக் கட்டுரையைப் படித்த எனது நண்பர் ஒருவர் ஆர்வ மேலீட்டால் ஒரு காரியத்தில் இறங்கினார். இப்போது நமக்குக் கிடைத்துள்ள இஸ்லாமுக்கு முந்தைய காலகட்டத்திய அரபு இலக்கியத் தொகுப்புகள் எல்லாவற்றையும் அலசி அதில் இந்தப் பாடல் இருக்கிறதா என்று தேட முயன்றார். இதற்காக வெளிநாடுகளில் உள்ள பல நூலகங்களையும் தொடர்பு கொண்டார். ஆனால் எதுவும் கிடைக்கவில்லை.  எனவே, ”உலகின் எல்லா இடங்களிலும் உள்ள பல பழைய கட்டிடங்களும் ஏதோ ஒரு காலத்தில் ஹிந்து சின்ன்ங்களாக இருந்தவையே” என்பதான அரிய கருத்துக்களைக்  கூறும் மரபைச் சேர்ந்த “ஹிந்து வரலாற்றாசிரியர்களின்” இன்னொரு தயாரிப்பாக இருக்கக் கூடும் என்று கருதி நானும் அவரும் அந்தக் கட்டுரையை முழுவதுமாக நிராகரித்து விட்டோம்.

ஆனால் தற்போதைய ஆய்வின் போது நான் கண்டறிந்த சில தகவல்கள் எனது தீர்ப்பை மாற்றிக் கொள்ள என்னைத் தூண்டுகின்றன. காபா ஒரு சிவாலயமாகத் தான் இருந்தது என்று அறுதியிட்டு இப்போதும் என்னால் கூறமுடியாது தான்.  ஆனால் சான்றுகளின் அடிப்படையில் பார்த்தால், காபா ஒரு புகழ்பெற்ற ஹிந்து புனிதத் தலமாக இருந்தது என்ற முடிபை ஒரேயடியாகத் தள்ளி விடமுடியாது. இந்த ஆய்வுத் தகவல்கள் எப்படி வேண்டுமானாலும் மதிப்பிடப் படட்டும். இந்தக் கட்டுரையில் அவற்றை முன்வைக்கிறேன்.

காபா வரைபடம்

பண்டைய அரேபியாவில் இந்துக்கள்

பண்டைய இந்தியாவில் தமிழகம், கேரளம், மகாராஷ்டிரம், குஜராத், சிந்த், பலுசிஸ்தான், மக்ரான் ஆகிய பிரதேசங்களின் கடற்கரைகளில் பல துறைமுகங்கள் இருந்தன. (மக்ரான் – Makran – இன்றைய ஈரான், பாகிஸ்தானின் சில பகுதிகளை உள்ளடக்கிய கடற்கரைப் பிரதேசம், ஒரு காலத்தில் இந்தியாவின் அங்கமாக இருந்தது).  இத் துறைமுகங்கள் ஹரப்பா நாகரிகத்திற்கு முந்தைய காலகட்டத்திலிருந்தே பணப் புழக்கம் மிகுந்த, தொடர்ச்சியான கடல் வணிகத்தில் ஈடுபட்டு வந்தன எனபதற்கு இப்போது ஏராளமான அகழ்வுச் சான்றுகளும், இலக்கியச் சான்றுகளும் உள்ளன. மேலதிக சான்றுகளும் வெளிப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கின்றன1.

சீனா, மலேசியா, இந்தோனேசியா, இலங்கை, இந்தியா ஆகிய நாடுகள்  ஒரு பக்கத்திலிருந்தும்,  ஈரான், அரேபியா, எதியோப்பியா, எகிப்து, மேற்கு ஆசியா, ஐரோப்பா மறு பக்கத்திலிருந்தும் இந்த வணிகத்தில் பங்கேற்றன. இந்தியாவிலிருந்து உணவுப் பொருட்களும், உலோகங்களும், பல்வேறு தொழில்சார்ந்த தயாரிப்புகளும் ஏற்றுமதி செய்யப் பட்டது இந்த வணிகத்தின் முக்கிய அம்சமாக இருந்தது.  அரபிக் கடல், பாரசீக வளைகுடா, செங்கடல், மத்திய தரைக்கடல் ஆகியவற்றின் கரைகளை ஒட்டிய நாடுகளின் கடற்கரைப் பிரதேசங்களிலெல்லாம் இந்திய வணிகர்களின் குடியிருப்புக்கள் இருந்தன.  மேற்குறிப்பிட்ட இந்தியத் துறைமுகப் பகுதிகளிலும் அரேபிய, ஈரானிய, எதியோப்பிய, எகிப்திய, சிரிய, ஐரோப்பிய வணிகர்களின் குடியிருப்புக்கள் இருந்தன. மற்ற அனைவரையும் விட எதியோப்பிய, அரேபிய வணிகர்களே அதிகமாக இருந்தனர்.

இஸ்லாம் தோன்றிய காலகட்டத்தில் அரேபியாவில் இந்துக்கள் கணிசமான அளவில் இருந்தனர் என்பதற்கு இப்னு இஷாக் (Ibn Ishaq) சான்று பகர்கிறார். அபிசீனியர்கள் ஏமன் நாட்டின் மீது படையெடுத்தபோது  அரபிகளில் சக்தி வாய்ந்த ஹிமாய (Himayrite) பழங்குடியின் தலைவர் ஸாயிஃப் தூ யஜான் (Sayf b. Dhû Yazan) ஈரானிய அரசர் குஸ்ருவிடம் (Chosroes) உதவி கேட்கப் போகிறார். அவர் சொல்கிறார் “அரசே, கருங்காக்கைகள் (ravens) எங்கள் நாட்டை ஆக்கிரமித்து விட்டன”. குஸ்ரு கேட்கிறார், “எந்தக் காக்கைகள்? அபிசினீயர்களா, சிந்தியர்களா?”2   

காக்கைகள் என்பது கறுப்பின மக்களைக் குறிக்கும் சொல். அந்தக் காலகட்ட்த்தில் அரேபியர்களும், ஈரானியர்களும் இந்தச் சொல்லால் இந்தியர்களையும், அபிசீனியர்களையும் அடையாளப் படுத்தினர்.

இன்னொரு சான்று. முகமது நபியைப் பார்ப்பதற்காக பி அல் ஹாரித் (B. al-Hãrith) குழு வந்திருந்தது. “அவர்கள் நபியிடம் வந்தபோது, இந்தியர்களைப் போன்று தோற்றமளிக்கும் இவர்கள் யார்?” என்று நபி கேட்டார். அவர்கள் பி அல் ஹாரித் பி காப் (B. al-Hãrith b. Ka’b.) குழுவினர் என்று சொன்னார்கள்”3.   இதன்மூலம் முகமது நபியவர்களுக்கு இந்தியர்களைப் பற்றி நன்கு பரிச்சயம் இருந்தது என்றே தோன்றுகிறது.

இஸ்லாமுக்கு முந்தைய காலத்தைச் சேர்ந்த “வத்” (Wadd) என்ற அரேபிய தெய்வத்தின் உருவம் குறித்து அறிஞர் Ch.முகமது இஸ்மாயில் இவ்வாறு எழுதுகிறார் (‘An Image of Wadd: A Pre-Islamic Arabian God’ என்ற கட்டுரை) -

“பழைய அரபுப் பதிவுகளின் படி, வத் நெடிய உருவம் கொண்டவர்; இடையில் குறுக்காகக் கட்டப் பட்ட துணியும், அதன் மீது வேறொரு துணியும் கொண்ட ஆடையணிந்தவர்; வாள், வில், அம்பறாத்துணி ஆகிய ஆயுதங்களைத் தாங்கியவர். அவரது உருவத்திற்கு முன்பாக,  ஒரு உலக்கையும் அதனுடன் இணைந்த ஒரு கொடியும் சித்தரிக்கப் படும்.

இது இங்கு கொடுக்கப் பட்டுள்ள அகழாய்வில் கிடைத்த ’வத்’  சிற்ப உருவத்துடன் பொருந்துவதில்லை என்று பார்த்தவுடன் தெரிகிறது. இந்தப் படத்தில் ஒரு குள்ள உருவம், ஸ்காட்லாந்து படைவீரர்கள் போன்று மடிப்புகளுடன் கூடிய, பாவாடை போன்ற உடையணிந்திருப்பதாகக் காட்டப் படுகிறது. தலையில் உள்ள தொப்பியில் ஆரம் போன்று தொங்கும் இழைகள் நீண்ட மயிர்க்கற்றைகளைக் குறிப்பதாகக் கொள்ளலாம்.

இன்றைய காலகட்டத்தில் கூட, கிராமப்புறங்களில் இருந்து ஏமன் நாட்டின் ஏடன் (Aden) துறைமுக நகருக்கு வரும்  பதூனிகள் (Beduins –  ஒட்டகம் வளர்க்கும் அரபு பழங்குடியினர்) தங்கள் தலையின் கீழ்ப்பகுதியை சிரைத்துக் கொள்வதையும், உச்சியில் சிறு குடுமி வைத்துக் கொள்வதையும், சில சமயம் இந்துக்களைப் போன்று நீண்ட கூந்தலை குடுமியாக அள்ளி முடிவதையும் காண முடியும்.  இதன் அடிப்படையில், அரேபிய மக்களுக்கும் சிந்து சமவெளி மக்களுக்கும் தொடர்பு இருந்திருக்குமோ என்ற எண்ணம் எனக்குத் தோன்றியது.  இந்தப் படத்தை சர் ஜான் மார்ஷல் (Sir John Marshall) அவர்களுக்கு அனுப்பினேன்.  அவர் எனக்கு அனுப்பிய பதிலில்,  இந்த பாவாடை அணிந்த அரபிய தெய்வ உருவத்திற்கும் சிந்து சமவெளிக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை என்று தாம் கருதுவதாகக் குறிப்பிட்டிருந்தார். பாவாடைகள் எல்லாக் காலகட்டங்களிலும் அணியப் பட்டன; ஆனால் இந்த உருவம் சிந்துசமவெளி நாகரீகத்திற்கு 2500 ஆண்டுகள் பிந்தைய காலத்தியது என்றும் கூறினார். அதாவது, இந்த உருவத்தை பொ.மு 800 காலத்தியதாக அவர் மதிப்பிட்டார்.”4

ஆனால் சர் ஜான் மார்ஷலின் காலத்திற்குப் பிறகு செய்யப் பட்ட பல  அகழ்வாராய்ச்சிகள் அரேபியாவுக்கும் சிந்து பிரதேசத்திற்குமிடையே இடையறாத தொடர்புகள் இருந்தன என்று சந்தேகமின்றி நிரூபிக்கின்றன.  இந்தத் தொடர்புகள் சிந்துவெளி நாகரீக காலத்திலேயே தொடங்கி விட்டன. சிந்து, பலுசிஸ்தான், மக்ரான், ஈரானின் தெற்குப் பகுதியிலுள்ள ஃபார்ஸ் மாகாணம் (Fars Province) , பாரசீக வளைகுடா தீவுப் பிரதேசங்கள், தெற்கு அரேபியா ஆகிய பகுதிகள் பெரிதும் ஒத்த கலாசார, பண்பாட்டு அம்சங்களைக் கொண்டிருந்தன என்பதில் ஐயமில்லை.

பாகனிய அரபு தெய்வங்கள்

பயணங்களாலும், வணிகத்தாலும் ஏற்பட்ட நீண்டகாலத் தொடர்புகள், செழுமையான கலாசாரத் தொடர்புகளுக்கும் வழிவகுத்தன.  குறிப்பாக, ஹிந்துக்களும் சரி, பாகனிய வழிபாட்டாளர்களாக இருந்த அரபிக்களும் சரி,  தீர்க்கதரிசி மதங்களுக்கே உரியதான பிறரை விலக்கும் தன்மையை (exclusivism) கொண்டிருக்கவில்லை.  இஸ்லாமுக்கு முந்தைய பழைய அரபு தெய்வ வடிவங்களில் சில இந்து தெய்வங்களைப் போன்றவையே என்பதை முன்பு பார்த்தோம். இயற்கை வழிபாட்டு பாகனிய மனநிலை (the pagan psyche) எல்லா தேசங்களிலும், எல்லா காலங்களிலும் தெய்வங்கள் குறித்து ஒரே விதமான படிமங்களையும், உருவகங்களையும், புராணங்களையுமே வெளிப்படுத்துகிறது என்பதை மதங்களை ஒப்பீடு செய்து பயிலும் ஆய்வாளர்களூம், மாணவர்களும் நன்கு அறிவார்கள்.

குறிப்பாக, தெற்கு அரேபியாவின் மிகப் பழைய குடிகளான ஸபையூன்கள் (Sabaeans) இந்தியாவுடன் மிகச் செழிப்பான வணிகம் செய்து வந்தனர். இந்தியாவின் மேற்குக் கடற்கரை முழுவதும் அவர்கள் குடியிருப்புகளை நிறுவியிருந்தனர். அவர்கள் சூரிய வழிபாட்டாளர்கள் என்பதால் தங்கள் பகுதிகளில் பிரசித்தி பெற்ற சூரிய ஆலயங்களையும் அமைத்திருந்தனர். அவர்கள் மறுபிறவிக் கொள்கையிலும், யுகங்கள் குறித்த காலச் சுழற்சி முறை பற்றிய கொள்கையிலும் நம்பிக்கை கொண்டிருந்தனர். முக்கியமான இன்னொரு விஷயம் – ஸபையூன்களின் மத ஸ்தாபகராக பூதாஸ்ப் (Bûdasp)  என்பவரை அரபிகள் குறிப்பிடுகின்றனர்.5 இந்த பூதாஸ்ப் போதிசத்துவரே அன்றி வேறொருவர் இல்லை.

பண்டைய அரேபிய விக்கிர ஆராதனைகளில், பால் (Baal) என்ற தெய்வத்தின் வழிபாடு மிகப் பரவலாக இருந்த்து. இந்த தெய்வத்தைக் குறித்து பைபிளிலும், குரானிலும் நிறைய வசைபாடல் உள்ளது.  குரானின் 37.123 வசனத்திற்கு விரிவுரை எழுதுகையில் அப்துல்லா யூசுப் அலி  கூறுகிறார் – ”சிரியாவின் பால் என்ற சூரியக் கடவுள் வழிபாடு பெருவளர்ச்சியடைந்த போது,  அஹப், அசரியா (Ahab, Azariah) ஆகிய கடவுளர்களின் வழிபாடு தேய்ந்து மங்கியது. பால் கடவுள் வழிபாட்டில் இயற்கை சக்திகளை வணங்குதல், இந்தியாவின் லிங்க வழிபாடு போல உயிர் பிறப்பிக்கும் சக்திகளை வணங்குதல் ஆகிய அம்சங்களும் இருந்தன.”6.

இந்தக் கருத்து W.ராபர்ட்சன் ஸ்மித் எழுதியிருக்கும் Religion of the Ancient Semites நூலின் மூலம் மேலும் உறுதியாகிறது. பால் கடவுள் பற்றி, “இந்துக்களின் லிங்க வடிவத்தைப் போன்றே, கூம்பு வடிவமான, செங்குத்தாக நிற்கும் உருண்டைக் கற்கள் அந்த தெய்வத்தின் சின்னமாக இருந்தன” என்றும் “இனப்பெருக்கத்திற்கான ஆண் தத்துவத்தைக் குறித்தன”  என்றும் அவர் குறிப்பிடுகிறார்7. அரேபியாவில் அக்கால கட்ட்த்தில் வசித்த இந்துக்கள் பால் கடவுளை சிவலிங்கமாகவே கருதி வழிபட்டிருந்தால் அது ஆச்சரியமே இல்லை. இது போன்ற பல சிவலிங்க உருவங்கள் காபாவிலும், அதைச் சுற்றிய பகுதிகளிலும், அரேபியாவின் பற்ற இடங்களிலும் கட்டாயம் இருந்திருக்க வேண்டும்.

காபா என்னும் புனிதத் தலம்:

வரலாற்று ரீதியாக, உண்மையில் காபா பல்வேறு விதமான தெய்வ உருவங்களால் நிரம்பிய பாகனிய கோயிலாகத் தான் இருந்தது.  இறைத் தூதர் ஆபிரகாமால் அது இறை இல்லமாக நிறுவப் பட்டது என்று கூறும் இஸ்லாமிய கருத்தாக்கம் ஒரு முழு கற்பனையே அன்றி வேறில்லை. எனவே, அரேபியாவில் அப்போது வசித்த இந்துக்கள் காபாவில் வழிபட்டு வந்திருக்க்க் கூடும் என்பது விசித்திரமான விஷயமே அல்ல. பாகனிய மனம் எல்லா இடங்களிலும் உள்ள எல்லா தெய்வ உருவங்களையும் இயல்பாக வழிபாட்டுணர்வுடனேயே நோக்கும்.  இக்கருத்துக்கு வலுசேர்க்கும் வகையில் பொ.பி. 1560 -1620 காலகட்ட்த்தில் வாழ்ந்த புகழ்பெற்ற முஸ்லிம் வரலாற்றாசிரியர் ஃபிரிஷ்டா (Firishta) எழுதுகிறார் – “இஸ்லாமின் தோற்றத்திற்கு முன்,  காபாவிலுள்ள விக்கிரகங்களை வழிபடுவதற்காக இந்தியாவின் பிராமணர்கள்  தொடர்ந்து அங்கு புனித யாத்திரை செய்து கொண்டிருந்தனர்”8. தனக்கு முன்னிருந்த வரலாற்றாசிரியர்களையும் இந்த விஷயத்தில் ஆதாரமாக அவர் குறிப்பிடுகிறார்.

லாத், மனாத் (Lãt, Manãt) என்கிற இரண்டு பிரதான பெண் தெய்வங்கள் முகமது நபி அவர்களை அழிக்க வரும்போது அரேபியாவில் இருந்து ஓடிவிட்டன என்றும் அவை சோமநாதர் கோயிலில் தஞ்சம் புகுந்து விட்டன என்றும் முஸ்லிம்கள் பல காலம் நம்பி வந்தனர். முஸ்லிம் படையெடுப்பாளர்கள் மீண்டும் மீண்டும் இந்தக் கோயிலின் மீது படையெடுத்து வந்ததற்கு அரேபியாவில் உருவான இந்த ஐதிகமும் ஒரு முக்கிய காரணம்.

ஏன் சோமநாதர் கோயில்? ஏனென்றால், இந்தியாவின் மேற்குக்  கடற்கரைப் பகுதியான சௌராஷ்டிரத்தில்  பிரசித்தி பெற்று விளங்கிய அந்தக் கோயில்தான், அங்கிருந்த அரேபிய பாகனியர்களுக்கு முக்கியமான ஒரு புனிதத் தலமாக விளங்கியது,  அரேபியாவில் இருந்த ஹிந்துக்களுக்கு காபா விளங்கியது போல. இது ஒன்றும் அதிஊகம் அல்ல. ஏனென்றால் இதே கடற்கரையில் உள்ள பிரபாச பட்டணம் (Prabhas Patan) இந்திய-அரபு வணிகத்தின் முக்கிய துறைமுகமாக இருந்தது. இஸ்லாமுக்கு முந்தைய காலகட்டங்களிலேயே அங்கு பெருவாரியாக அரபிக்கள் வசித்து வந்ததற்கு வரலாற்று ஆதாரம் உள்ளது. இஸ்லாமுக்குப் பின்வந்த காலங்களிலும், வாகேலா (Vãghelãs) அரசர்களின் காலம் வரை கூட, அரேபியர்கள் இத்துறைமுகத்தில் வசித்து வந்தது குறித்து இந்த நூலின் 3வது அத்தியாயத்தில் ஏற்கனவே பார்த்திருக்கிறோம்.

இந்து நினைவில்..

காபா ஒரு சிவாலயம் என்ற இந்து மரபு குரு நானக்கின் காலத்தில் (பொ.பி. 1469 –1539) பரவலாக புழக்கத்தில் இருந்தது. அதைப் பற்றிய குறிப்பு ஜனம் ஸாகி (Janam Sãkhîs) என்ற சீக்கிய புனித நூலில், மக்கே மதினே தீ கோஷாடீ (Makkê-Madinê dî Goshatî) என்ற அத்தியாயத்தில் பதிவு செய்யப் பட்டுள்ளது. இந்த மரபு இந்தக் காலகட்டத்தை விட எவ்வளவு  பழமையானது என்பது ஆராயப் படவேண்டும். ஆனால் குரு நானக் கட்டாயம் இந்த மரபைக் கண்டுபிடிக்கவில்லை, அவருக்கு முன்பே அது இருந்தது.

மத்தியக் கிழக்கு நாடுகளில் குரு நானக்கின் பயணங்கள் பற்றிய கட்டுரையில் (Guru Nanak’s Travels in the Middle East) பேராசிரியர் சுரீந்தர் சிங் கோஹ்லி எழுதுகிறார் –

“அரேபியாவில் குரு அரபிகள் போன்றே உடையணிந்து கொண்டார். ஒரு கையில் ஒரு தடி, தோளில் தொழுகையின் போது போடும் விரிப்பு, இன்னொரு கையில் குரான் புத்தகம், பாதம் வரை தவழும் நீளமான நீலநிற அங்கி.. இந்த உடையில் ஒரு சூஃபி ஞானி போன்றே அவர் தோற்றமளித்தார். சென்ற இடமெல்லாம் அவரை ஒரு உண்மையான ஃபகீர் என்றே மக்கள் கருதினார்கள். ஜெட்டாவிலிருந்து மெக்காவை நோக்கி குரு கால்நடையாகவே பயணமானார். மாலை மங்கும் நேரத்தில் மெக்காவை அடைந்தார். அங்கு காபாவிற்குப் பின்புறத்தில் உள்ள இறைதூதர் ஆபிரகாமின் நினைவிடத்திற்கு அருகிலேயே படுத்து உறங்கி விட்டார். காலையில் காபா தலத்தின் மேற்பார்வையாளன் ஜிவன் கான் வந்து பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்தான். இறை இல்லத்தை நோக்கிக் காலை நீட்டிப் ப்டுத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள், அது தகாத்து என்று குருவை எச்சரித்தான்.

அப்போது மெக்காவில் இருந்த முதன்மையான இஸ்லாமிய மத அறிஞர்கள் மௌல்வி முகமது ஹசன், காஜி ருக்ன் தீன், இமாம் ஜஃபார், பீர் அப்துல் பஹாவ் ஆகியோர். அவர்கள் குருவுடன் பல ஆன்மிக விஷயங்கள் குறித்து உரையாடினர். அந்த உரையாடல்களின் விவரங்கள் ஸையத் முகமது கவுஸ் ஸலஸ் ஃபகீர் என்பவரால் பாரசீக மொழியில் அவர் எழுதிய நூலில் பதிவு செய்யப் பட்டன. கியானி கியான் சிங்  கூற்றுப்படி, அந்த விவரங்களைத் தான் பாயி பானா (bhãî Bhãnã) பஞ்சாபியில் மொழியாக்கம் செய்தார்”9.

குரு நானக் பின்வருமாறு கூறினார் – “மெக்கா ஒரு பழமையான புனிதத் தலம்10. மகாதேவரின் லிங்கம் இங்கு இருக்கிறது. முன்பு பிராமணர்களால் சிறப்பாக வழிபடப் பட்டு வந்த்து. அவர்களில் ஒரு பிராமணர் முசல்மானாகி விட்டார். அதர்வ வேதத்தைத் திரித்து அதற்கு ஃபுர்கான் (Furqãn) என்று பெயரிட்டு விட்டார். அவர் பெயர் முகமது. அந்தப் பெயரும் மகாதேவரையே குறிக்கும்11.

ஆனால் அவர் மற்ற எல்லா பெயர்களும் பழுதுபட்டவை என்று கூறி விடவே, ஹிந்துப் பெயர்கள் எல்லாம் மறைந்து எங்கும் முஸ்லிம் பெயர்களே புழக்கத்துக்கு வந்து விட்டன12.  அவர் கடவுளின் பெயரால் பேசினார். ஆனால் பசுக்களை அறுத்துக் கொல்வதை ஆதரித்தார்.  எல்லா பிராமணர்களும் தர்ம நெறியிலிருந்து தவறும் நிர்ப்பந்தம் ஏற்பட்ட்து, ஆயினும் அவர்கள் தொடர்ந்து கடவுளிடம் முறையிட்டுக் கொண்டிருந்தனர். கடவுள் ஒருவரே என்று கலீமா கூறுகிறது, ஆனால் முகமது தனது பெயரையும் கடவுளது பெயருடன் சேர்த்துக் குழப்பிக் கலந்து விட்டார். அனைவரும் முசல்மான்களாக வேண்டும் என்று உலகம் முழுவதற்கும் அவர் ஆணை பிறப்பித்தார். மன உறுதியுள்ள பலர் அவரது ஆணையை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை, ஆனால் ஆசையின் வசப்பட்டவர்கள் பலர் அவரைப் பின்பற்றத் தொடங்கினர். ஒரு விதமான மதக் கொள்கையை அவர் உருவாக்கி அவர்களுக்குக் கற்பித்தார்.  மக்களைக் கொள்ளையடிப்பதற்காகவே அவர்கள் அவருடன் சேர்ந்தனர். வேறு எந்த நோக்கத்திற்காகவும் அவர்கள் அவருடன் சேரவில்லை”.13

இது குரு நானக் கூறியதாக மேற்குறிப்பிட்ட நூலில் வருவது.

இஸ்லாமுக்கு முந்தைய காலத்திய அரபிக்களில் இந்துக்கள் இருந்தார்கள் என்பதற்கோ,  அவர்களுக்கு ஹிந்துப் பெயர்கள் இருந்தன என்பதற்கோ, பிராமணர்கள் வழிபட்டார்கள் என்பதற்கோ, அதர்வ வேதத்தை அறிந்திருந்தார்கள் என்பதற்கோ,  இதுவரை  மிக உறுதியான ஆதாரங்கள் எதுவும் கிடைக்கவில்லை14. ஆனால் இஸ்லாமின் வருகைக்குப் பின் அரேபியாவில் என்ன நிகழ்ந்தது என்பது பற்றிய இந்து அகதிகளின் நினைவுகள் ஜனம் ஸாகி நூலில் பதிவாகியிருப்பதாகக் கருத இடமிருக்கிறது.  இஸ்லாம் படையெடுத்த இடங்களில் எல்லாம், அங்கு வசித்த இந்துக்கள் உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள ஓடவேண்டிய நிலை எற்பட்டது என்பதை முஸ்லிம் வரலாற்றாசிரியர்களே ஆவணப் படுத்தியுள்ளனர். ரோமப் பேரரசு கிறிஸ்தவர்களால் கையகப் படுத்தப் பட்டபோதும் இதுவே நிகழ்ந்தது.

உலகில் எல்லா இடங்களிலும் பொது மக்கள் வரலாற்று நிகழ்வுகளை தங்கள் கலாசாரத்தின் மொழியிலேயே நினைவுறுத்திப் புரிந்து கொள்ளும் பழக்கத்தால் பீடிக்கப் பட்டிருக்கிறார்கள். குரு நானக்கிடம் இந்தக் கதை வந்து சேர்ந்த காலத்திலோ, அல்லது அதற்கும் முந்தைய காலகட்டத்திலோ, இந்துக்களின் நினைவில் காபா ஒரு சிவாலயமாகவும், அங்குள்ள பிரதான தெய்வம் சிவலிங்கமாகவும் பதிந்து போயிருக்கலாம். காபாவில் வழிபாடு நடத்திய பாகனிய பூசாரிகளை பிராமணர்களாகவும், குரானை அதர்வ வேதத்தின் பொய்யான திரிபாகவும் அவர்கள் அர்த்தப் படுத்திக் கொண்டிருக்கக் கூடும். தெளிவாக விளங்கும் விஷயம் என்னவென்றால், இஸ்லாம் உருவான அந்த தருணத்தில் அரேபியாவில் குடியிருந்த அல்லது அங்கு சென்றிருந்த இந்துக்கள், அரேபியாவின் பழம்பெரும் மத்த்தைப் புரட்டிப் போட்டு புதிய நம்பிக்கை முறைகளை பலாத்காரமாகப் புகுத்திய அந்தப் “புரட்சி”யை சுத்தமாக விரும்பவில்லை; அதைப் பற்றிய நல்லெண்ணம் எதுவும் அவர்களுக்கு இல்லை.

நபியைப் பற்றியும், அவரைப் பின்பற்றுபவர்களைப் பற்றியும் இந்துக்கள் மனதில் அப்போது உருவான பிம்பம் மிகச் சரியானதே என்று பிற்காலத்தில் அவர்களது தாயகத்தில் இஸ்லாம் விளைவித்த அனுபவங்கள் தெள்ளத் தெளிவாக நிரூபித்து விட்டன.  ஒரு மாபெரும் மத உபதேசகராக நபியை நிலைநிறுத்தி, ஒரு அமைதி மார்க்கமாக இஸ்லாமுக்கு வெள்ளையடித்துக் கற்பிக்க இந்திய அரசு இயந்திரம் முழுவதும் சேர்ந்து இமாலய முயற்சிகள் செய்து வருகிறது. ஆனாலும் கூட, இன்று வரை தொடர்ந்து வரும் இந்தக் கதையை மாற்ற வேண்டிய எந்த அவசியமும் இந்துக்களுக்கு இல்லாமல் போய்விட்டது என்பது தான் நிஜம்.

எப்படியானாலும், காபாவை முன்வைத்து நான் எழுதிய இந்த விஷயங்கள் இத்துறையில் உள்ள வரலாற்றாசிரியர்களால் மேலும் தீவிர ஆய்வுகளுக்கு உட்படுத்தப் படவேண்டும் என்பதில் ஐயமில்லை.

நன்றி :  http://www.tamilhindu.com/2011/08/kaaba-is-shiva-temple-analysis/

 Kaaba a Hindu Temple? - Understanding Hinduism காபா வில் சிவ லிங்கம் , ஆனால் உடைக்கப்பட்டு இருக்கிறது

   =======  Understanding Hinduism  =======

Kaaba a Hindu Temple?

[Note: A recent archeological find in Kuwait unearthed a gold-plated statue of the Hindu deity Ganesh. A Muslim resident of Kuwait requested historical research material that can help explain the connection between Hindu civilisation and Arabia.]

Was the Kaaba Originally a Hindu Temple?

By P.N. Oak (Historian)

Glancing through some research material recently, I was pleasantly surprised to come across a reference to a king Vikramaditya inscription found in the Kaaba in Mecca proving beyond doubt that the Arabian Peninsula formed a part of his Indian Empire.

The text of the crucial Vikramaditya inscription, found inscribed on a gold dish hung inside the Kaaba shrine in Mecca, is found recorded on page 315 of a volume known as ‘Sayar-ul-Okul’ treasured in the Makhtab-e-Sultania library in Istanbul, Turkey. Rendered in free English the inscription says:

"Fortunate are those who were born (and lived) during king Vikram’s reign. He was a noble, generous dutiful ruler, devoted to the welfare of his subjects. But at that time we Arabs, oblivious of God, were lost in sensual pleasures. Plotting and torture were rampant. The darkness of ignorance had enveloped our country. Like the lamb struggling for her life in the cruel paws of a wolf we Arabs were caught up in ignorance. The entire country was enveloped in a darkness so intense as on a new moon night. But the present dawn and pleasant sunshine of education is the result of the favour of the noble king Vikramaditya whose benevolent supervision did not lose sight of us- foreigners as we were. He spread his sacred religion amongst us and sent scholars whose brilliance shone like that of the sun from his country to ours. These scholars and preceptors through whose benevolence we were once again made cognisant of the presence of God, introduced to His sacred existence and put on the road of Truth, had come to our country to preach their religion and impart education at king Vikramaditya’s behest."

For those who would like to read the Arabic wording I reproduce it hereunder in Roman script:

"Itrashaphai Santu Ibikramatul Phahalameen Karimun Yartapheeha Wayosassaru Bihillahaya Samaini Ela Motakabberen Sihillaha Yuhee Quid min howa Yapakhara phajjal asari nahone osirom bayjayhalem. Yundan blabin Kajan blnaya khtoryaha sadunya kanateph netephi bejehalin Atadari bilamasa- rateen phakef tasabuhu kaunnieja majekaralhada walador. As hmiman burukankad toluho watastaru hihila Yakajibaymana balay kulk amarena phaneya jaunabilamary Bikramatum".

(Page 315 Sayar-ul-okul).

[Note: The title ‘Saya-ul-okul’ signifies memorable words.]

A careful analysis of the above inscription enables us to draw the following conclusions:

That the ancient Indian empires may have extended up to the eastern boundaries of Arabia until Vikramaditya and that it was he who for the first time conquered Arabia. Because the inscription says that king Vikram who dispelled the darkness of ignorance from Arabia.

That, whatever their earlier faith, King Vikrama’s preachers had succeeded in spreading the Vedic (based on the Vedas, the Hindu sacred scriptures)) way of life in Arabia.

That the knowledge of Indian arts and sciences was imparted by Indians to the Arabs directly by founding schools, academies and cultural centres. The belief, therefore, that visiting Arabs conveyed that knowledge to their own lands through their own indefatigable efforts and scholarship is unfounded.

An ancillary conclusion could be that the so-called Kutub Minar (in Delhi, India) could well be king Vikramadiya’s tower commemorating his conquest of Arabia. This conclusion is strengthened by two pointers. Firstly, the inscription on the iron pillar near the so-called Kutub Minar refers to the marriage of the victorious king Vikramaditya to the princess of Balhika. This Balhika is none other than the Balkh region in West Asia. It could be that Arabia was wrestled by king Vikramaditya from the ruler of Balkh who concluded a treaty by giving his daughter in marriage to the victor. Secondly, the township adjoining the so called Kutub Minar is named Mehrauli after Mihira who was the renowned astronomer-mathematician of king Vikram’s court. Mehrauli is the corrupt form of Sanskrit ‘Mihira-Awali’ signifying a row of houses raised for Mihira and his helpers and assistants working on astronomical observations made from the tower.

Having seen the far reaching and history shaking implications of the Arabic inscription concerning king Vikrama, we shall now piece together the story of its find. How it came to be recorded and hung in the Kaaba in Mecca. What are the other proofs reinforcing the belief that Arabs were once followers of the Indian Vedic way of life and that tranquillity and education were ushered into Arabia by king Vikramaditya’s scholars, educationists from an uneasy period of "ignorance and turmoil" mentioned in the inscription.

In Istanbul, Turkey, there is a famous library called Makhatab-e-Sultania, which is reputed to have the largest collection of ancient West Asian literature. In the Arabic section of that library is an anthology of ancient Arabic poetry. That anthology was compiled from an earlier work in A.D. 1742 under the orders of the Turkish ruler Sultan Salim.

The pages of that volume are of Hareer – a kind of silk used for writing on. Each page has a decorative gilded border. That anthology is known as Sayar-ul-Okul. It is divided into three parts. The first part contains biographic details and the poetic compositions of pre-Islamic Arabian poets. The second part embodies accounts and verses of poets of the period beginning just after prophet Mohammad’s times, up to the end of the Banee-Um-Mayya dynasty. The third part deals with later poets up to the end of Khalif Harun-al-Rashid’s times.

Abu Amir Asamai, an Arabian bard who was the poet Laureate of Harun-al-Rashid’s court, has compiled and edited the anthology.

The first modern edition of ‘Sayar-ul-Okul’ was printed and published in Berlin in 1864. A subsequent edition is the one published in Beirut in 1932.

The collection is regarded as the most important and authoritative anthology of ancient Arabic poetry. It throws considerable light on the social life, customs, manners and entertainment modes of ancient Arabia. The book also contains an elaborate description of the ancient shrine of Mecca, the town and the annual fair known as OKAJ which used to be held every year around the Kaaba temple in Mecca. This should convince readers that the annual haj of the Muslims to the Kaaba is of earlier pre-Islamic congregation.

But the OKAJ fair was far from a carnival. It provided a forum for the elite and the learned to discuss the social, religious, political, literary and other aspects of the Vedic culture then pervading Arabia. ‘Sayar-ul-Okul’ asserts that the conclusion reached at those discussions were widely respected throughout Arabia. Mecca, therefore, followed the Varanasi tradition (of India) of providing a venue for important discussions among the learned while the masses congregated there for spiritual bliss. The principal shrines at both Varanasi in India and at Mecca in Arvasthan (Arabia) were Siva temples. Even to this day ancient Mahadev (Siva) emblems can be seen. It is the Shankara (Siva) stone that Muslim pilgrims reverently touch and kiss in the Kaaba.

Arabic tradition has lost trace of the founding of the Kaaba temple. The discovery of the Vikramaditya inscription affords a clue. King Vikramaditya is known for his great devotion to Lord Mahadev (Siva). At Ujjain (India), the capital of Vikramaditya, exists the famous shrine of Mahankal, i.e., of Lord Shankara (Siva) associated with Vikramaditya. Since according to the Vikramaditya inscription he spread the Vedic religion, who else but he could have founded the Kaaba temple in Mecca?

A few miles away from Mecca is a big signboard which bars the entry of any non-Muslim into the area. This is a reminder of the days when the Kaaba was stormed and captured solely for the newly established faith of Islam. The object in barring entry of non-Muslims was obviously to prevent its recapture.

As the pilgrim proceeds towards Mecca he is asked to shave his head and beard and to don special sacred attire that consists of two seamless sheets of white cloth. One is to be worn round the waist and the other over the shoulders. Both these rites are remnants of the old Vedic practice of entering Hindu temples clean- and with holy seamless white sheets.

The main shrine in Mecca, which houses the Siva emblem, is known as the Kaaba. It is clothed in a black shroud. That custom also originates from the days when it was thought necessary to discourage its recapture by camouflaging it.

According to the Encyclopaedia Britannica, the Kaaba has 360 images. Traditional accounts mention that one of the deities among the 360 destroyed when the place was stormed, was that of Saturn; another was of the Moon and yet another was one called Allah. That shows that in the Kaaba the Arabs worshipped the nine planets in pre-Islamic days. In India the practice of ‘Navagraha’ puja, that is worship of the nine planets, is still in vogue. Two of these nine are Saturn and Moon.

In India the crescent moon is always painted across the forehead of the Siva symbol. Since that symbol was associated with the Siva emblem in Kaaba it came to be grafted on the flag of Islam.

Another Hindu tradition associated with the Kaaba is that of the sacred stream Ganga (sacred waters of the Ganges river). According to the Hindu tradition Ganga is also inseparable from the Shiva emblem as the crescent moon. Wherever there is a Siva emblem, Ganga must co-exist. True to that association a sacred fount exists near the Kaaba. Its water is held sacred because it has been traditionally regarded as Ganga since pre-Islamic times (Zam-Zam water).

[Note: Even today, Muslim pilgrims who go to the Kaaba for Haj regard this Zam-Zam water with reverence and take some bottled water with them as sacred water.]

Muslim pilgrims visiting the Kaaba temple go around it seven times. In no other mosque does the circumambulation prevail. Hindus invariably circumambulate around their deities. This is yet another proof that the Kaaba shrine is a pre-Islamic Indian Shiva temple where the Hindu practice of circumambulation is still meticulously observed.

The practice of taking seven steps- known as Saptapadi in Sanskrit- is associated with Hindu marriage ceremony and fire worship. The culminating rite in a Hindu marriage enjoins upon the bride and groom to go round the sacred fire four times (but misunderstood by many as seven times). Since "Makha" means fire, the seven circumambulations also prove that Mecca was the seat of Indian fire-worship in the West Asia.

It might come as a stunning revelation to many that the word ‘ALLAH’ itself is Sanskrit. In Sanskrit language Allah, Akka and Amba are synonyms. They signify a goddess or mother. The term ‘ALLAH’ forms part of Sanskrit chants invoking goddess Durga, also known as Bhavani, Chandi and Mahishasurmardini. The Islamic word for God is., therefore, not an innovation but the ancient Sanskrit appellation retained and continued by Islam. Allah means mother or goddess and mother goddess.

One Koranic verse is an exact translation of a stanza in the Yajurveda. This was pointed out by the great research scholar Pandit Satavlekar of Pardi in one of his articles.

[Note: Another scholar points out that the following teaching from the Koran is exactly similar to the teaching of the Kena Upanishad (1.7).

The Koran:

"Sight perceives Him not. But He perceives men's sights; for He is the knower of secrets, the Aware."

Kena Upanishad:

"That which cannot be seen by the eye but through which the eye itself sees, know That to be Brahman (God) and not what people worship here (in the manifested world)."

A simplified meaning of both the above verses reads:

God is one and that He is beyond man's sensory experience.

The identity of Unani and Ayurvedic systems shows that Unani is just the Arabic term for the Ayurvedic system of healing taught to them and administered in Arabia when Arabia formed part of the Indian empire.

It will now be easy to comprehend the various Hindu customs still prevailing in West Asian countries even after the existence of Islam during the last 1300 years. Let us review some Hindu traditions which exist as the core of Islamic practice.

The Hindus have a pantheon of 33 gods. People in Asia Minor too worshipped 33 gods before the spread of Islam. The lunar calendar was introduced in West Asia during the Indian rule. The Muslim month ‘Safar’ signifying the ‘extra’ month (Adhik Maas) in the Hindu calendar. The Muslim month Rabi is the corrupt form of Ravi meaning the sun because Sanskrit ‘V’ changes into Prakrit ‘B’ (Prakrit being the popular version of Sanskrit language). The Muslim sanctity for Gyrahwi Sharif is nothing but the Hindu Ekadashi (Gyrah = elevan or Gyaarah). Both are identical in meaning.

The Islamic practice of Bakari Eed derives from the Go-Medh and Ashva-Medh Yagnas or sacrifices of Vedic times. Eed in Sanskrit means worship. The Islamic word Eed for festive days, signifying days of worship, is therefore a pure Sanskrit word. The word MESH in the Hindu zodiac signifies a lamb. Since in ancient times the year used to begin with the entry of the sun in Aries, the occasion was celebrated with mutton feasting. That is the origin of the Bakari Eed festival.

[Note: The word Bakari is an Indian language word for a goat.]

Since Eed means worship and Griha means ‘house’, the Islamic word Idgah signifies a ‘House of worship’ which is the exact Sanskrit connotation of the term. Similarly the word ‘Namaz’ derives from two Sanskrit roots ‘Nama’ and ‘Yajna’ (NAMa yAJna) meaning bowing and worshipping.

Vedic descriptions about the moon, the different stellar constellations and the creation of the universe have been incorporated from the Vedas in Koran part 1 chapter 2, stanza 113, 114, 115, and 158, 189, chapter 9, stanza 37 and chapter 10, stanzas 4 to 7.

Recital of the Namaz five times a day owes its origin to the Vedic injunction of Panchmahayagna (five daily worship- Panch-Maha-Yagna) which is part of the daily Vedic ritual prescribed for all individuals.

Muslims are enjoined cleanliness of five parts of the body before commencing prayers. This derives from the Vedic injuction ‘Shareer Shydhyartham Panchanga Nyasah’.

Four months of the year are regarded as very sacred in Islamic custom. The devout are enjoined to abstain from plunder and other evil deeds during that period. This originates in the Chaturmasa i.e., the four-month period of special vows and austerities in Hindu tradition. Shabibarat is the corrupt form of Shiva Vrat and Shiva Ratra. Since the Kaaba has been an important centre of Shiva (Siva) worship from times immemorial, the Shivaratri festival used to be celebrated there with great gusto. It is that festival which is signified by the Islamic word Shabibarat.

Encyclopaedias tell us that there are inscriptions on the side of the Kaaba walls. What they are, no body has been allowed to study, according to the correspondence I had with an American scholar of Arabic. But according to hearsay at least some of those inscriptions are in Sanskrit, and some of them are stanzas from the Bhagavad Gita.

According to extant Islamic records, Indian merchants had settled in Arabia, particularly in Yemen, and their life and manners deeply influenced those who came in touch with them. At Ubla there was a large number of Indian settlements. This shows that Indians were in Arabia and Yemen in sufficient strength and commanding position to be able to influence the local people. This could not be possible unless they belonged to the ruling class.

It is mentioned in the Abadis i.e., the authentic traditions of Prophet Mohammad compiled by Imam Bukhari that the Indian tribe of Jats had settled in Arabia before Prophet Mohammad’s times. Once when Hazrat Ayesha, wife of the Prophet, was taken ill, her nephew sent for a Jat physician for her treatment. This proves that Indians enjoyed a high and esteemed status in Arabia. Such a status could not be theirs unless they were the rulers. Bukhari also tells us that an Indian Raja (king) sent a jar of ginger pickles to the Prophet. This shows that the Indian Jat Raja ruled an adjacent area so as to be in a position to send such an insignificant present as ginger pickles. The Prophet is said to have so highly relished it as to have told his colleagues also to partake of it. These references show that even during Prophet Mohammad’s times Indians retained their influential role in Arabia, which was a dwindling legacy from Vikramaditya’s times.

The Islamic term ‘Eed-ul-Fitr’ derives from the ‘Eed of Piters’ that is worship of forefathers in Sanskrit tradition. In India, Hindus commemorate their ancestors during the Pitr-Paksha that is the fortnight reserved for their remembrance. The very same is the significance of ‘Eed-ul-Fitr’ (worship of forefathers).

The Islamic practice of observing the moon rise before deciding on celebrating the occasion derives from the Hindu custom of breaking fast on Sankranti and Vinayaki Chaturthi only after sighting the moon.

Barah Vafat, the Muslim festival for commemorating those dead in battle or by weapons, derives from a similar Sanskrit tradition because in Sanskrit ‘Phiphaut’ is ‘death’. Hindus observe Chayal Chaturdashi in memory of those who have died in battle.

The word Arabia is itself the abbreviation of a Sanskrit word. The original word is ‘Arabasthan’. Since Prakrit ‘B’ is Sanskrit ‘V’ the original Sanskrit name of the land is ‘Arvasthan’. ‘Arva’ in Sanskrit means a horse. Arvasthan signifies a land of horses., and as well all know, Arabia is famous for its horses.

This discovery changes the entire complexion of the history of ancient India. Firstly we may have to revise our concepts about the king who had the largest empire in history. It could be that the expanse of king Vikramaditya’s empire was greater than that of all others. Secondly, the idea that the Indian empire spread only to the east and not in the west beyond say, Afghanisthan may have to be abandoned. Thirdly the effeminate and pathetic belief that India, unlike any other country in the world could by some age spread her benign and beatific cultural influence, language, customs, manners and education over distant lands without militarily conquering them is baseless. India did conquer all those countries physically wherever traces of its culture and language are still extant and the region extended from Bali island in the south Pacific to the Baltic in Northern Europe and from Korea to Kaaba. The only difference was that while Indian rulers identified themselves with the local population and established welfare states, Moghuls and others who ruled conquered lands perpetuated untold atrocities over the vanquished.

‘Sayar-ul-Okul’ tells us that a pan-Arabic poetic symposium used to be held in Mecca at the annual Okaj fair in pre-Islamic times. All leading poets used to participate in it.

Poems considered best were awarded prizes. The best-engraved on gold plate were hung inside the temple. Others etched on camel or goatskin were hung outside. Thus for thousands of years the Kaaba was the treasure house of the best Arabian poetic thought inspired by the Indian Vedic tradition.

That tradition being of immemorial antiquity many poetic compositions were engraved and hung inside and outside on the walls of the Kaaba. But most of the poems got lost and destroyed during the storming of the Kaaba by Prophet Mohammad’s troops. The Prophet’s court poet, Hassan-bin-Sawik, who was among the invaders, captured some of the treasured poems and dumped the gold plate on which they were inscribed in his own home. Sawik’s grandson, hoping to earn a reward carried those gold plates to Khalif’s court where he met the well-known Arab scholar Abu Amir Asamai. The latter received from the bearer five gold plates and 16 leather sheets with the prize-winning poems engraved on them. The bearer was sent away happy bestowed with a good reward.

On the five gold plates were inscribed verses by ancient Arab poets like Labi Baynay, Akhatab-bin-Turfa and Jarrham Bintoi. That discovery made Harun-al-Rashid order Abu Amir to compile a collection of all earlier compositions. One of the compositions in the collection is a tribute in verse paid by Jarrham Bintoi, a renowned Arab poet, to king Vikramaditya. Bintoi who lived 165 years before Prophet Mohammad had received the highest award for the best poetic compositions for three years in succession in the pan-Arabic symposiums held in Mecca every year. All those three poems of Bintoi adjudged best were hung inside the Kaaba temple, inscribed on gold plates. One of these constituted an unreserved tribute to King Vikramaditya for his paternal and filial rule over Arabia. That has already been quoted above.

Pre-Islamic Arabian poet Bintoi’s tribute to king Vikramaditya is a decisive evidence that it was king Vikramaditya who first conquered the Arabian Peninsula and made it a part of the Indian Empire. This explains why starting from India towards the west we have all Sanskrit names like Afghanisthan (now Afghanistan), Baluchisthan, Kurdisthan, Tajikiathan, Uzbekisthan,  Iran, Sivisthan, Iraq, Arvasthan, Turkesthan (Turkmenisthan) etc.

Historians have blundered in not giving due weight to the evidence provided by Sanskrit names pervading over the entire west Asian region. Let us take a contemporary instance. Why did a part of India get named Nagaland even after the end of British rule over India? After all historical traces are wiped out of human memory, will a future age historian be wrong if he concludes from the name Nagaland that the British or some English speaking power must have ruled over India? Why is Portuguese spoken in Goa (part of India), and French in Pondichery (part of India), and both French and English in Canada? Is it not because those people ruled over the territories where their languages are spoken? Can we not then justly conclude that wherever traces of Sanskrit names and traditions exist Indians once held sway? It is unfortunate that this important piece of decisive evidence has been ignored all these centuries.

Another question which should have presented itself to historians for consideration is how could it be that Indian empires could extend in the east as far as Korea and Japan, while not being able to make headway beyond Afghanisthan? In fact land campaigns are much easier to conduct than by sea. It was the Indians who ruled the entire West Asian region from Karachi to Hedjaz and who gave Sanskrit names to those lands and the towns therein, introduce their pantheon of the fire-worship, imparted education and established law and order.

It may be that Arabia itself was not part of the Indian empire until king Vikrama , since Bintoi says that it was king Vikrama who for the first time brought about a radical change in the social, cultural and political life of Arabia. It may be that the whole of West Asia except Arabia was under Indian rule before Vikrama. The latter added Arabia too to the Indian Empire. Or as a remote possibility it could be that king Vikramaditya himself conducted a series of brilliant campaigns annexing to his empire the vast region between Afghanisthan and Hedjaz.

Incidentally this also explains why king Vikramaditya is so famous in history. Apart from the nobility and truthfulness of heart and his impartial filial affection for all his subjects, whether Indian or Arab, as testified by Bintoi, king Vikramaditya has been permanently enshrined in the pages of history because he was the world’s greatest ruler having the largest empire. It should be remembered that only a monarch with a vast empire gets famous in world history. Vikram Samvat (calendar still widely in use in India today) which he initiated over 2000 years ago may well mark his victory over Arabia, and the so called Kutub Minar (Kutub Tower in Delhi), a pillar commemorating that victory and the consequential marriage with the Vaihika (Balkh) princess as testified by the nearby iron pillar inscription.

A great many puzzles of ancient world history get automatically solved by a proper understanding of these great conquests of king Vikramaditya. As recorded by the Arab poet Bintoi, Indian scholars, preachers and social workers spread the fire-worship ceremony, preached the Vedic way of life, manned schools, set up Ayurvedic (healing) centres, trained the local people in irrigation and agriculture and established in those regions a democratic, orderly, peaceful, enlightened and religious way of life. That was of course, a Vedic Hindu way of life.

It is from such ancient times that Indian Kshtriya royal families, like the Pahalvis and Barmaks, have held sway over Iran and Iraq. It is those conquests, which made the Parsees Agnihotris i.e., fire-worshippers. It is therefore that we find the Kurds of Kurdisthan speaking a Sanskritised dialect, fire temples existing thousands of miles away from India, and scores of sites of ancient Indian cultural centres like Navbahar in West Asia and the numerous viharas in Soviet Russia spread throughout the world. Ever since so many viharas are often dug up in Soviet Russia, ancient Indian sculptures are also found in excavations in Central Asia. The same goes for West Asia.

[Note: Ancient Indian sculptures include metal statues of the Hindu deity Ganesh (the elephant headed god); the most recent find being in Kuwait].

Unfortunately these chapters of world history have been almost obliterated from public memory. They need to be carefully deciphered and rewritten. When these chapters are rewritten they might change the entire concept and orientation of ancient history.

In view of the overwhelming evidence led above, historians, scholars, students of history and lay men alike should take note that they had better revise their text books of ancient world history. The existence of Hindu customs, shrines, Sanskrit names of whole regions, countries and towns and the Vikramaditya inscriptions reproduced at the beginning are a thumping proof that Indian Kshatriyas once ruled over the vast region from Bali to Baltic and Korea to Kaaba in Mecca, Arabia at the very least.

Links to similar topics

go to www.google.com/

in the search box type

Sword of truth Aditi Chaturvedi

The following explanation is reproduced from the Sword of Truth archives.

All Arabic copies of the Koran have the mysterious figure 786 imprinted on them . No Arabic scholar has been able to determine the choice of this particular number as divine. It is an established fact that Muhammad was illiterate therefore it is obvious that he would not be able to differentiate numbers from letters. This "magical" number is none other than the Vedic holy letter "OM" written in Sanskrit (Refer to figure 2). Anyone who knows Sanskrit can try reading the symbol for "OM" backwards in the Arabic way and magically the numbers 786 will appear! Muslims in their ignorance simply do not realise that this special number is nothing more than the holiest of Vedic symbols misread.

Figure 2.

Read from right to left this figure

of OM represents the numbers 786

Look at this symbol of Om in a mirror and 

you can make out the Devnagari (Sanskrit-Hindi)

numerals 7-8-6

நன்றி :  http://www.hinduism.co.za/kaabaa.htm